Laatste bericht vanuit Suriname

Nog maar 7 nachtjes slapen en dan gaan we alweer naar huis… Wat zijn die 4 maanden voorbij gevlogen! Het lijkt nog als de dag van gister dat we hier aankwamen in een totaal nieuwe omgeving die op het eerste oog toch wat tegenviel. Maar nu vinden we het wel heel erg jammer dat we alweer weg moeten! Er is hier nog zoveel te zien en te doen! Maar uiteraard hebben we ook wel weer heel veel zin om iedereen weer te zien en spreken!

Alweer een tijdje terug dat we ons laatste berichtje hebben geplaatst, in de tussentijd hebben wij niet stil gezeten, vandaar dat dit stukje even op zich liet wachten.
Zo hebben we onze opdracht afgerond! Hier zijn we uiteraard heel blij mee en we zijn ook zeer tevreden met het resultaat. Uiteindelijk zijn alle gegevens uit de pilots die we hebben gedaan bij de kinderen verwerkt in 2 mooie verslagen en hebben we een eindpresentatie in het Revalidatiecentrum gehouden. De opkomst was tegen verwachting in nog best groot! Zo waren o.a. alle ergotherapeuten, fysiotherapeuten, de logopediste, de arts van het Medisch Opvoedkundig Bureau, het hoofd van de Mytylschool en remedial teachers aanwezig. We moeten deze week nog 1 keer naar het Revalidatiecentrum om alle testen gekopieerd en volledig aan de ergotherapeuten te overhandigen zodat ze er mee aan de slag kunnen gaan.

Om jullie een indruk te geven waar we dan nog meer zo druk mee waren hier de hoogtepunten:
- Met een bootje over de Surinamerivier, naar de Commewijnerivier en een gedeelte van de Atlantische Oceaan gevaren. Hier gingen we dolfijnen spotten! En of we die hebben gezien! Ze bleven maar komen en mooie sprongen vlakbij de boot maken (misschien dat de mooie Hindoestaanse muziek van de bootsman hielp).
Hierna bij Braamspunt even gezwommen, doorgevaren naar plantage ‘Rust en Werk’ en daar Javaans geluncht. Dit hebben we trouwens samen met Chris (zie Galibi, werkt bij Inge) en de ‘huisgenote’ van Inge (een vrouw van 60 jaar) gedaan. Erg gezellig.
- Inge is al een tijdje geleden jarig geweest, maar had nog steeds haar cadeau niet gehad. Dit moest natuurlijk nog wel in Suriname gebeuren, dus hebben we heerlijk van een total body massage genoten en heeft de jarige job zelf nog een bodyscrub gehad. Echt even lekker ontspannen, hadden we wel nodig, onze ruggen houden het bijna niet meer van de slechte bedden en stoelen die we hier hebben. We kijken dan ook stiekem wel uit naar onze eigen bedjes ;-) Gelukkig hebben we iets nieuws ontdekt: hangmatteren. Lekker de hele dag in onze hangmat liggen…
- In Suriname heb je veel verschillende bevolkingsgroepen en we hoorden dat we zeker een keer een bruiloft mee moesten maken. Dat hebben we dus gedaan! We hebben een Hindoestaanse bruiloft meegemaakt. Chris (zie dolfijnen en Galibi) nodigde ons hiervoor uit, hij moest deze avond roti koken voor alle gasten.
De bruiloft was heel mooi, maar ook erg lang en vermoeiend door alle rituelen die gedaan werden. Vooral als je geen Hindoestaans verstaat en je alleen maar zit, kijkt en eet (er leek geen einde te komen aan de hapjes die bleven langskomen). De bruid en bruidegom zagen er allebei heel erg mooi uit, net als alle gasten die er waren. We vielen toch een beetje in het niets met onze jurkjes naast al die feestelijk gekleurde kleding (maar ondanks dat trek je toch nog de aandacht als enigste blanken tussen allemaal Hindoestanen). We waren er rond 10 uur ’s avonds en rond een uur of 1 was de hele ceremonie pas af. Nadat wij rond half 3 de gelegenheid hadden gehad om het bruidspaar te feliciteren waren we zo moe, eigenlijk begon het feest toen pas echt met een band en dansen, dat we lekker naar huis zijn gegaan.
- Omdat White Beach de vorige keer zo goed bevallen was, wilden we daar nog wel eens heen. Samen met Ricky (een Surinaamse Nederlander die hier op vakantie is) en Chip (onze vaste taxichauffeur) hebben we genoten van een heerlijke relaxte dag. Van de week hebben we trouwens gehoord dat er op White Beach vingers bij een man waren afgebeten door een piranha. Er zaten waarschijnlijk gaten in het net die juist piranha’s tegen moeten houden. Dit was dus de laatste keer White Beach voor ons ;-)
- We wilden altijd nog een reggeafeest bijwonen en toevallig kwam Beenie Man naar het Flamboyant Park in Paramaribo! Voor degene die denkt Beenie Man, Flamboyant Park??! Beenie Man is dus een reggae artiest :-P En het Flamboyant Park is groot overdekt terrein voor festiviteiten. Hier zijn we ook samen met Ricky en een neef van hem heen geweest, waar we achteraf blij om waren omdat er verder heel weinig blanke mensen waren. We hebben hier een topavondje gehad, zelf hits van Bob Marley werden uit de kast gehaald!
- Dit was een druk weekend want ook bij de pier van Torarica (1 van de luxere hotels in Suriname) was een feestje. Hier kwamen verschillende DJ’s draaien, waaronder Brian S. uit Nederland, lekker een avondje geen Surinaamse muziek. Ook hier zijn we dus even goed uit ons dak gegaan!
- Ondertussen is ook het zusje van Inge; Hester aangekomen :) Zij gaat hier voor 3 maanden stage lopen bij een luxe meubelzaak, zij gaat zich vooral richten op het inrichten van huizen bij klanten. We zijn dus alweer een tijdje met z’n vijven.
- Na Sterre en Inge is ook Kirsten 22 jaar geworden! De avond ervoor (toen het al wel 12 uur was geweest in Nederland, dus ze eigenlijk al jarig was ;-) hebben we heerlijk gegeten bij een pastarestaurant. Hier mocht je zelf je hele pasta samenstellen, van de pastasoort, de groenten en de saus, tot de kruiden aan toe!
Natuurlijk werd er een paar keer voor de jarige job gezongen, begeleid door accordeon en piano.
- 9 Augustus zelf moesten we vroeg op omdat we een druk verjaardagsprogramma hadden. ’s Ochtends kwam het halve Revalidatiecentrum een taartje eten; onze begeleidsters Marieke, Marinthe met haar zusje, Marit en logopediste Marleen. Met ons vijven erbij zat het huis dus goed vol.
’s Middags even de Palmentuin in geweest, omdat het vandaag ook Dag van de Inheemsen was. Weer allemaal kraampjes dus met Inheemsen (Indianen vanuit de binnenlanden) die eten, sieraden en pangi’s (omslagdoeken) verkochten.
Rond etenstijd werden we verwacht bij Chris en zijn vrouw. Hier waren ook zijn dochter met haar man, een nichtje en nog een kennis. De dames hadden de hele middag in de keuken gestaan om roti voor ons te maken! Heerlijk gegeten en gebabbeld en moe maar voldaan ’s avonds ons bedje ingegaan.
- De volgende dag is Kirsten samen met Inge en Hester naar Overbridge geweest. Dit lijkt een beetje op White Beach, een strandje met palmbomen aan de Surinamerivier. Omdat dit een wel heel relaxt dagje was, gaan we dit nog even met z’n vieren (Hester moet helaas doordeweeks stage lopen) overdoen. Woensdag op donderdag hebben we een huisje gehuurd op Overbridge (met airco en misschien zelf warm water!) en zullen we eens lekker gaan ontspannen en genieten van de laatste paar daagjes die we nog hebben!
- De ergotherapie assistente Ria heeft ons laatst een dagje mee uit genomen. Rond de lunch kwam ze ons ophalen met de auto en hebben we bij een Javaans restaurantje gegeten. Hierna heeft ze ons de drugsdealer wijk van Paramaribo laten zien (met dus allemaal super de luxe huizen) en zijn we door gereden naar haar huisje. Hier even de pas geboren puppies en de 8 andere honden van haar bekeken. Daarna heeft Ria ons weer netjes bij ons huis afgezet.
’s Avonds was het weer tijd voor een feestje, da Latin Funk! Samen met Marieke, Marleen, Inge, Hester en Marinthe hebben we de hele avond staan dansen op de muziek van DJ Chuckie! Het was een speciale white edition, dus iedereen had wel iets wits aan, erg leuk om dit een keer mee te maken. Wij bikkels zijn uiteraard gebleven tot de lichten aan gingen :-P
- Dan afgelopen weekend ons laatste tripje naar het binnenland! Brownsberg stond op het programma! Van iedereen hoorden we dat we hier zeker nog een keer moesten gaan, omdat het zo mooi is. En daar is geen woord van gelogen.
Omdat ons tripje naar Raleighvallen met reisleidster Petra zo gezellig was, hebben we ook voor deze trip gevraagd of zij mee wilde. Samen met gids Elton erbij hadden we een gezellig groepje met z’n zevenen. De reis naar Brownsberg toe is een ongeveer 2 uur durende rit over alleen maar oranje bauxietwegen. Onderweg wordt zowat alles oranje door het opwaaiende stof, we vonden het zelfs terug in onze oren!
Halverwege bij het stuwmeer nog even 2 mensen opgepikt die een dagtocht gingen maken op Brownsberg.
Eenmaal aan de voet van de berg is het nog ongeveer een uurtje omhoog rijden. Hier is de weg nog slechter en smaller. Op sommige plaatsen kun je elkaar bijna niet passeren en ligt de afgrond direct naast de weg. Zonder vangrail wel te verstaan…
Heel boven op de berg aangekomen, bij ons huisje met super uitzicht over het stuwmeer, wat gegeten en de wandelschoenen aan getrokken.
Vandaag ging onze wandeling naar de Irenevallen. Dit was een wandeling van ongeveer een uur heen en een uur terug. Heen verging ons gemakkelijk, dit was alleen maar afdalen en appeltje eitje na Raleighvallen. Toch was de beloning met een douche in de waterval zeer welkom. Hier hebben we ons ongeveer een uurtje vermaakt en daarna begon de weg terug. Dit was helaas het hele stuk naar boven klimmen… Dat viel toch iets meer tegen dan we hadden verwacht. De Leovallen die we onderweg tegenkwamen hebben we daarom ook overgeslagen, deze schijnen ook niet veel anders te zijn dan de Irenevallen.
Toch wel vermoeid na de wandeling, bij het huisje aangekomen lekker een douche genomen en even ontspannen. Daarna genoten van een lekkere nasi.
Op Raleighvallen hadden Inge en Kirsten het al geleerd, maar nu moesten de andere meiden er toch ook aan geloven: het spel weerwolven. Dit is een soort moordenaartje, met 2 weerwolven die een dorp uit moorden. In het midden van alle burgers is 1 onschuldig meisje die stiekem mag kijken wie de weerwolven zijn. De burgers moeten proberen de weerwolven te ontmaskeren voordat alle burgers dood zijn, anders hebben de weerwolven het spel gewonnen. Ondertussen hadden we ook al vrienden gemaakt met de plaatselijke barman en de assistent-beheerder van het park en deden zij dus ook gezellig mee met het spel. De rose vloog er doorheen, waardoor we midden in de nacht, in de stromende regen, met z’n allen in het busje naar de bar reden en daar nog wat extra alcohol kochten. Weer met z’n allen terug in het busje (waarom met z’n allen als je alleen maar wat ging halen vragen jullie je nu natuurlijk af, dat weten wij eigenlijk ook niet) en weer verder gegaan met het spel en het vertellen van verhalen over een of andere geest die in ons huisje zou zijn, waar achteraf niets van waar bleek te zijn. Meisjes een beetje bang maken dus.
Uiteindelijk lagen we, na het afbreken van een stapelbed, om 6 uur ’s ochtends in bed! Terwijl we eigenlijk de volgende morgen een wandeling van drie uur op het programma hadden staan naar de Witi kreek. Gelukkig was de gids in een coma geraakt, waardoor we lekker hebben kunnen uitslapen. Na het ontbijt en het pakken van onze spullen naar een ander stukje op het terrein gereden waar vandaan we een korte wandeling van ongeveer 3 kwartier naar de Kumbuwatervallen hebben gemaakt. Dit was een iets spectaculairder waterval, waar je zelfs in naar boven kon klimmen over de rotsen. Helaas was hier weinig zon te vinden, waar we toch wel een beetje naar op zoek waren, dus zijn we weer terug gelopen en hebben we nog even van de zon genoten.
Op de terugweg in de stad bij een nieuw restaurantje gegeten en daarna rond 12 uur uitgeput ons bedje in te gaan, met het vooruitzicht voor Sterre, Inge en Kirsten dat dit een heeeeel kort nachtje ging worden…
Want om 5 uur ’s ochtends ging de wekker alweer! Om kwart voor 6 werden we opgehaald door Marit (ergotherapeut) en haar vriend Joep, omdat we om kwart over 8 aanwezig moesten zijn bij Berg en Dal. Dit ligt op dezelfde weg als naar Brownsberg, dus daar gingen we weer 2 uur over de bauxietweg die we al 2 keer eerder dit weekend hadden gezien...
Samen met Marinthe (andere ergotherapeut), haar zusje en ouders zouden we een dagje gaan survivallen! Helaas mocht je maar met z’n achten in een groep, dus zaten wij bij Marit en Joep en de familie in een nadere groep.
Wij begonnen met kayakken, oftewel kanoën, over de Surinamerivier onder leiding van gids Steve. De heenweg was erg relaxed, voor de wind, met de stroming mee, gezellig kletsen en een beetje roeien. Halverwege ‘omgeslagen’ om even een verfrissende duik te nemen in de rivier, bij het strandje van Berg en Dal mocht niet gezwommen worden door de onderstroming, maar hier gelukkig wel. De terugweg was toch iets zwaarder dan verwacht, tegen de wind en stroming in peddelen was toch iets zwaarder dan verwacht…
Het volgende onderdeel was eigenlijk hiking (lees een wandeling door de natuur wat we het hele weekend al hadden gedaan) dus dit sloegen wij graag over. Tot onze verassing vertelde Steve dat er een ‘speedboot’ was waar we wel een rondje mee konden gaan varen! Dat wilden wij wel natuurlijk :) Speedboot is een groot woord, een zinken bootje met een motor is een betere benaming. Onderweg alvast gezien wat ons het volgende onderdeel te wachten stond en even bij vakantieoord Otobanda: Nw Lombe een drankje gedaan op de ‘boulevard’. Haha, een mini strandje met wat strandstoeltjes, en een sapje.
Daarna terug bij onze hut de hangmatten op gehangen en even heerlijk een dutje gedaan tot de hiking groep terg kwam.
Het laatste onderdeel was canopying, oftewel een kabelbaan van 11 km lang door het oerwoud en over de Surinamerivier heen. Hierbij ga je van plateau naar plateau, waarvan er 10 zijn. In begin zijn ze nog best makkelijk, maar meer naar het einde toe wordt het steeds moeilijker. Bij sommige hoefde je zelf bijvoorbeeld niet te remmen, maar bij anderen moest je wel vaart minderen anders dan vloog je tegen een boom aan. Gelukkig werd het remmen heel goed uitgelegd ;-)
Het spannendste stuk was die over de Surinamerivier heen. Deze kabel heeft een lengte van 1100 m. en is de moeilijkste van het hele parcours omdat je goed moet weten wanneer je moet beginnen met remmen. Sterre vond deze toch wel spannend, zeker doordat ze een baan ervoor was gaan tollen rond haar as doordat haar handschoen los was geschoten. Daarom dacht ze veilig samen met de gids te gaan. Met de nadruk op DACHT. Want dit liep even iets anders…
De gids had Sterre net vast gemaakt aan de kabel en wilde daarna zichzelf vast maken, maar doordat Sterre op de een of andere manier losschoot, ging zij al naar beneden terwijl de gids zichzelf alleen nog maar aan haar had vast gemaakt en nog niet een de kabel zelf met een katrol enzo! Hij klemde zich dus zo goed mogelijk aan Sterre vast die daardoor ook de schrik van haar leven had omdat ze dacht dat hij helemaal los zat en misschien wel naar beneden zou vallen! (net daarvoor hadden we namelijk gehoord dat als je bij dit stuk naar beneden valt je direct dood bent door de klap op het water en de sterke onderstroming in de rivier…) Al tollend en de gids zo goed mogelijk vasthoudend kwamen ze uiteindelijk bij het plateau aan waar de rest van de groep nietsvermoedend aan het wachten was. Zij dachten dat Sterre het eng vond waardoor ze helemaal in elkaar gedoken zat, maar even later werd duidelijk dat de gids alleen aan zijn safetykabel vastzat. Opgehaald door Steve werd de gids aan de kabel vast gemaakt en werd Sterre weer veilig naar ons toegebracht. De gids vertelde achteraf voor het eerst echt bang te zijn geweest…
Met dit spannende avontuur sloten wij onze dag af. En dit is ook gelijk een mooi punt om dit toch weer erg lange verhaal voor jullie af te sluiten dachten wij zo :)

Geniet nog even van de rust die jullie hebben zo lang wij er nog niet zijn en we zien jullie nu toch al wel weer heel snel in Nederland! Op 3 september zullen wij om 10 over 9 ’s ochtends weer met onze beide voetjes in het koude kikkerlandje treden.

Dikke kussen vanuit Surimaribo!!!!