Parbo's en ongerept regenwoud

Schaam, schaam, schaam… Wat hebben we lang niets van ons laten horen! Dat komt natuurlijk omdat we zo druk zijn met onze afstudeeropdracht ;-) Oké en ook heel druk met leuke dingen doen.
Ons laatste berichtje is al weer bijna een maand geleden, veel gebeurd in de tussentijd! Om er geen urenlang verhaal van te maken zullen we jullie een impressie geven van de hoogtepunten.
Zo zijn we druk bezig geweest met onze opdracht, hebben veel uren achter de computer gemaakt om informatie te zoeken en alles te onderbouwen, maar nu is het dan eindelijk zover! We gaan de instrumenten loslaten op de kinderen in het Revalidatiecentrum.
We hebben het zeker getroffen met onze begeleiders, erg gezellige meiden! We hebben al een barbecue -lunch gehad en zijn met ze uit geweest. Dit bevordert zeker de samenwerking (en wie weet het cijfer :-P) .

We zijn naar een heel gaaf feest geweest in de V-Tunnel, een soort grote loods. Hier was een houseparty, met verschillende dj’s. Eindelijk een keer weer gewone muziek! Heerlijk de hele avond gedanst en gezweet en de volgende dag de ergste kater in Paramaribo meegemaakt. (Oke, Sterre en Kirsten dan, Roos die had nergens last van. Misschien moeten wij ook maar gewoon aan het Parbo bier en de Borgoe laten staan…) De details zullen we jullie besparen ;-)

Natuurlijk hebben wij ook in Suriname kunnen genieten van de voetbalwedstrijden! Zelfs in een heus oranjecafé! Dat was helemaal voor deze gelegenheid omgetoverd. Wij hadden ons voor deze gelegenheid ook aangepast, alleen iets origineler dan het standaard oranje. Zie de foto’s. Alleen waren er maar weinig mensen die het doorhadden…
Toen Nederland had gewonnen was heel Paramaribo oranje gekleurd. Het grappige was dat toen we hadden verloren alles Surinamers op straat en uit de auto ons condoleerden (terwijl wij er niet eens zo mee zaten).

Ook Inge is in Suriname jarig geweest! Omdat Inge niet bij ons woont hebben we haar ’s ochtends vroeg met een ontbijtje op bed, slingers, balonnen en een heuse (zelf gebakken) chocolade taart verrast! Natuurlijk hebben we ook Inge een onvergetelijk verjaardag bezorgd... Een dagje Colakreek die helaas door het slechte weer en de weinige mensen een beetje in het water is gevallen, maar desondanks hebben wij ons wel vermaakt!
Na het ontbijtje met de taxi (ongeveer een uur rijden, maar het laatste stukje over een onbegaanbare weg) naar Colakreek gebracht en daar aangekomen een lekker stukje taart gegeten met uiteraard, hoe toepasselijk, een glaasje COLA! Het water bij Colakreek heeft de kleur van cola, nou ja eerder oranje, omdat er zoveel bladeren in vallen die deze kleur afgeven.
We hadden ons laten vertellen dat je er heel lekker kon eten, misschien kwam het doordat we doordeweeks waren en omdat het regende, maar dat lekkere eten hebben we niet gevonden. Het personeel lag op de picknickbanken te slapen en zelfs de koffie moest je zelf maken met heet water en oploskoffie!
Uiteindelijk nog wel wat zon gehad en de dag afgesloten met een bezoekje aan de bios (waar ze niet al te recente films draaien…)


Dit is de laatste keer dat jullie ons horen over kakkerlakken, maar deze kakkerlak slaat echt alles! Tijdens een potje zelfgemaakte Cluedo (je bent ergotherapeut of niet) werden we opeens opgeschrikt door een kakkerlak bovenop het gordijn! Hij zat ons gewoon te begluren! Whaaa! (zie foto)

De afgelopen 2 weken hebben we eindelijk ons eerste (en gelijk ook laatste…) bezoek gehad! Whoe! Toos en Willem (ouders van Roos) kwamen 2 weken van Suriname genieten. Super gezellig natuurlijk! En ook gelijk onze gaafste trip tot nu toe meegemaakt!
Het laatste weekend van juni zijn we naar de Raleighvallen geweest. Deze liggen in het Centraal Suriname Natuur Reservaat, wat het grootste natuurreservaat van Zuid-Amerika is. Als je in Suriname bent MOET je de binnenlanden hebben gezien, dat hebben Toos en Willem geweten…:)
Vrijdagochtend vertrokken we met een vliegtuigje (na eerst 2x bijna te zijn opgestegen, maar steeds een rood sein gekregen omdat er iets mis was met de temperatuur ofzo. Helemaal na die vliegtuigcrash zijn ze nu, gelukkig, heel voorzichtig geworden) Uiteindelijk vlogen we 3 uur later dan gepland naar Fungu eiland. Onvergetelijk hoe gaaf dat is met zo’n klein vliegtuigje! Echt 10 x mooier dan met een groot vliegtuig. Na ongeveer een uurtje vliegen waren we er al (terwijl je voor 50 euro goedkoper 2 uur met een busje en 5 uur met een boot onderweg zou zijn).
’s Middags een rondleiding op het eiland gehad en gezwommen in de Coppenamerivier. Er was ons verteld dat we 4-persoonskamer hadden, maar dat viel vies tegen. We sliepen op een slaapzaal met nog een andere groep in stapelbedden… Weg nachtrust.
’s Ochtends gewekt door het gebrul van brulapen en door aapjes die door de slaapzaal klommen.
Na het ontbijt met een bootje afgezet bij de Anjumarawaterval, waar vandaan we onze tocht naar de Voltzberg begonnen. Luister en huiver:
Door beekjes en modder, waar om de haverklap een slipper in verdween (ja, ja wij bikkels maken zo’n barre tocht op slippers) begon onze tocht van ruim 9 uur naar de top van de berg en weer terug. De eerste vier uur liepen we midden in het ongerepte regenwoud, wat al heel erg indrukwekkend was door de mooie natuur. Na veel klimmen en klauteren kwamen we eindelijk weer in een stukje open lucht. Daar konden we even pauzeren en ons voorbereiden op de volgende etappe. Hiervandaan konden we niet geloven dat we de top van de berg die we eindelijk zagen zouden gaan halen. (Zie wederom foto.)
Na een broodje en een halve banaan (voor de nodige suikers) gingen we weer op weg. Eerst nog anderhalf uur wandelen door de rimboe en daarna begon het echte werk. De schoenen werden aangedaan en daarna gingen we al klimmend en klauterend (lees: op handen en voeten) naar boven, naar de top van de Voltzberg. Het eerste gedeelte was nog begroeid, maar na een tijdje was er alleen nog maar kale rots en felle zon… Nu was het tijd geworden voor een petje. Vanaf dit punt was het uitzicht al indrukwekkend! Maar wat we na ongeveer een kwartier naar boven klimmen zagen was helemaal onbeschrijfelijk. Alleen maar regenwoud… Hier en daar een berg, een cactus op de rots en een langs schietende salamander. Verder helemaal niets!!....
Na uitgepuft te zijn, te hebben genoten van het uitzicht en onze laatste slokken water werd het tijd voor de afdaling. Vanaf Paramaribo was al een regenbui te zien en we moesten voor het donker weer terug zijn, dus we moesten voort maken. De afdaling was niets meer vergeleken met de klim die we daarvoor hadden gemaakt. Ook de wandeling terug ging veel gemakkelijker, dus we hadden de vaart erin. Onderweg nog een verfrissende regenbui gehad, wat zeer welkom was in die hitte. Nog even door de modder gedanst, zaten toch al onder de modder en waren nog nooit zo blij geweest met een harde tropische regenbui. Uiteindelijk moe maar voldaan weer bij het beginpunt uitgekomen waar de boot al op ons lag te wachten.

Zondag zou een relax dagje worden. Uitgeslapen, gegeten en weer met de boot bij een waterval afgezet. Hier vandaan zijn we naar de Moedervallen gelopen, wat vergeleken bij gister een wandeling van niets was. Door het vele water wat de afgelopen tijd is gevallen stond het water hoog. De rotsen waar je normaal op kunt liggen lagen nu onder water en de stroming was erg sterk. Hier foto’s gemaakt en gechilled.
Geluncht en onze spullen over gebracht naar ons nieuwe verblijf. De laatste nacht mochten we slapen in een luxe lodge met uitzicht op de Coppenamerivier, met 2 persoonskamers en eigen douche en toilet.
Daarna weer het bootje in, naar de laatste waterval, de Manarival. We waren blij dat we onze schoenen hadden aangedaan, want het krioelde er echt van de mieren! En ze liepen niet alleen op de grond, nee ze liepen zelfs op je benen! Gelukkig konden we onder deze waterval genieten van de koele, harde massagestraal, waardoor de mieren direct waren verdwenen. Onvoorstelbaar hoeveel water er met zoveel kracht naar beneden kwam daar!
Na het avondeten was het tijd voor een spetterend optreden van de Raleighboys! Deze groep bestaat uit allemaal mannen die op het eiland wonen en werken. Zij hebben ons een ontzettend leuke (laatste) avond bezorgd met muziek en dans. Het was een leuke afsluiter van een onwijs gaaf weekend wat we niet snel zullen vergeten!

Toos en Willem hebben geen tijd gekregen om bij te komen van dit zware weekend, want de dag erna, 1 juli, was het groot feest in Paramaribo. Het was Keti Koti, oftewel (145 jaar) afschaffing van de slavernij.
Dit betekende dat echt heel Paramaribo was uitgelopen, en hun mooiste kleren uit de kast hadden getrokken. Natuurlijk konden wij niet achterblijven bij al die mooie kleren, dus hadden wij ook ons best gedaan met onze pangi (gekleurde doek).
Een heel gezellige dag, met alleen maar vrolijke mensen en bovendien heel veel, maar dan ook heel veel eten. In de Palmentuin stonden alleen maar kraampjes waar mensen eten verkochten.

Om Toos en Willem nog steeds bezig te houden hadden we een heel programma voor ze bedacht. Zo zijn ze mee geweest naar het revalidatiecentrum, hebben we ze ons zwembad in de achtertuin laten zien ;-) onze zelf bestelde bami en pizza laten proeven en zijn we een avondje met ze gaan bowlen. Toos had een speciale techniek, waarvan je nooit zou denken dat dit zou werken, maar toch kreeg ze alle ballen om!

Twee weken vliegen helaas voorbij, afgelopen zaterdag hebben we ze alweer moeten uitzwaaien.
Helaas begint voor ons nu het echte leven weer…

Gaat in Hollandia ook alles goed? Zijn er nog leuke nieuwtjes? Gelukkig hebben jullie ook een lekker zonnetje, dus kunnen jullie ook van de zomer genieten.. :)

Kussen uit Paramaribo