Alweer een maand in Paramaribo

Lieve allemaal!

Daar zijn we weer! In de tussentijd alweer heel wat meegemaakt! Ja, ja, ook wat betreft onze studie!! Zoals de meeste van jullie wel weten, zijn wij naar Suriname toe gekomen met een DOEL! :) Een afstudeer opdracht voor de ergotherapeuten in het revalidatiecentrum van Paramaribo!
En tsja, het koste wat energie om ons ook echt op de opdracht te richten, maar vanuit Nederland waren de meeste mensen toch nieuwsgierig hoe het met onze studie ging. Dus kwamen we tot de conclusie dat we misschien inderdaad toch eens serieus moesten gaan beginnen!
In Nederland hadden we al veel literatuur gezocht over de gezondheidszorg in Suriname, maar helaas was hier weinig over te vinden. Daarom hadden we besloten om een aantal Surinamers te interviewen. Hier zijn we ondertussen mee klaar, maar het was wel heel erg leuk en leerzaam om te doen. Het is soms echt schrikbarend hoe slecht dingen hier zijn geregeld, en hoe er met gehandicapte kinderen wordt omgegaan. Een handicap is nog echt een taboe, kinderen worden nog heel vaak thuis weggestopt. Een arts vertelde ons dat een kindje met het downsyndroom onderaan de lijst kwam voor een hartoperatie. Echt schandalig!
Ouders van gehandicapte kinderen zijn helemaal niet betrokken bij de behandeling, zij vinden dat de hulpverleners ervoor geleerd hebben en dat die hun kinderen volledig kunnen genezen. Heel verschil met Nederland dus. In Suriname valt nog genoeg te verbeteren.
Tijdens de interviews hebben we ook gelijk kennis gemaakt met de Surinaamse hiërarchie. Wij vonden het interessant om een lerares van de mytylschool te interviewen, en hebben haar rechtstreeks gevraagd. Dit bleek dus absoluut niet de bedoeling te zijn!!! Nou, dat hebben we gemerkt! Op de afgesproken tijd stonden we te wachten op de juf, maar we hoorde vanuit het kantoortje van het schoolhoofd een heftige discussie. Al snel merkte we dat deze heftige discussies ging over DIE Nederlandse stagiaires! Wij hadden geen idee wat we fout gedaan hadden. Achteraf bleek dat we eerst toestemming hadden moeten vragen aan het schoolhoofd! Dit blijkt de normale gang van zaken te zijn! Schandalig dat we dat niet wisten!

Om een beter beeld van de behandelingen te krijgen, hebben wel alle 3 één dagje meegelopen met de ergotherapeuten. Dit was erg leuk, maar ook een groot verschil met Nederland.

Verder hebben we eindelijk onze fietsen gekocht, en ja we maken ook gebruik van de fietsen!
Weliswaar is het niet zo dat we gezellig een dagje gaan fietsen met deze hitte, maar we fietsen toch zeker wel 15 minuten naar het revalidatiecentrum!
Het ontgaat ons trouwens niet dat het hier regentijd is! De straten staan echt blank!! De enige manier om je te vervoeren is gebruik maken van een taxi! Op één van onze foto’s is te zien hoe hoog het water staat. Mocht je toch zo eigenwijs zijn om te gaan fietsen, moet je echt ontzettend oppassen. De wegen zijn hier zo slecht en daarbij zie je dus ook niet waar de stoep begint. Ook zijn putten vaak niet voorzien van een deksel, dus lopen is ook geen optie!

Ook zijn in Nederland de meeste mensen nieuwsgierig hoe het uitgaan hier bevalt, en natuurlijk hoe de mannen ons bevallen! Ten eerste de mannen op straat zijn irritant, en tijdens het uitgaan dus ook!! Aan het uitgaan hier moeten we echt nog een beetje wennen, de muziek is leuk voor even maar we zijn het te snel alweer zat. Ook moeten we nog erg wennen aan de dansstijl hier, jullie begrijpen vast wat we bedoelen! :) We moeten onze heupen nog even trainen, daarna kunnen we misschien ook goed bonke bonke!

Dit weekend zijn we naar Galibi geweest om schildpadden te bekijken. Dat was ook echt een avontuur! Om 8 uur ’s ochtends moesten we aanwezig zijn bij het vertrekpunt. De taxi’s namen niet op, dus we waren al helemaal gestrest. Maar gelukkig wel op tijd aangekomen.
Het busje zat prop en prop vol, maar na wat passen en meten vertrokken we redelijk op tijd. Tijdens de reis moesten we 2 x stoppen omdat er nog boodschappen gedaan moesten worden voor het weekend. Flessen water, fris, eten, eten, en nog eens eten werd er in het busje gesleept! En natuurlijk alles op z’n dooie gemakkie! Alle tijd, en nee het was hélemáál niet warm, plakkerig, en vol in de bus hoor! Gelukkig wist de buschauffeur het gas wel te vinden en waren we al snel de stad uit. Aangezien de wegen en de vering van de bus erg slecht waren, vlogen we zo ongeveer om de 100 meter een halve meter de lucht in. :) We waren met een groep van 20 mensen, waarvan driekwart Surinamers die het erg leuk vonden om ons van alles te vertellen over de omgeving. Dus de tijd ging nog best snel en we waren na 4 uur aangekomen op Albina. Dit is een stadje aan de Atlantische oceaan, met een hele andere levensstijl en bevolkingsgroep als Paramaribo. De mensen wilden hier ook absoluut niet gefotografeerd worden, juist terwijl het er zo mooi/primitief/schattig/klein en crimineel uitzag vonden wij dat erg jammer. Na deze lange busreis moesten we natuurlijk wel toiletteren. Dit moest gebeuren midden in het stadje, waar we 2 vrouwen (lees dikke negerinnen met baard, bami etend met hun handen) 2 SRD moesten betalen voor het gebruik maken van de toilet. Geen probleem natuurlijk, als we onze blaas maar konden legen. Wat we daar tegen kwamen was echt TE ranzig! Stinkende toiletten zonder toiletbril, slot en licht! Er stonden door midden geknipte flessen met water op de grond, dat vonden wij al apart maar zijn zo snel mogelijk gaan plassen. Wat de reden was van deze flessen, werd ons daarna wel duidelijk. Hiermee moesten we de wc doorspoelen, en ook onze handen wassen!! Goed, dan maar snel naar de bus en ons eigen water pakken. Ook weer geleerd, als we op een trip gaan altijd hygiënische doekjes mee nemen! Na ongeveer één uur wachten konden we met de boot mee. Eerst alles weer inladen natuurlijk, en doe daar gerust niet te snel over want van werken wordt je moe! :) ( Even tussen door, bij het revalidatie centrum hangt een briefje met deze tekst: Als je drang voelt om te gaan werken, blijf rustig zitten, het gaat vanzelf weer over!! :)) Daarna heerlijk met de boot 2 uur gevaren naar Galibi. Met natuurlijk een prachtig uitzicht en een hoop gezelligheid op de boot. Want na zo’n reistochtje heb je natuurlijk al een hele band met je reisgenoten :)
Aangekomen op Galibi, wat er heel erg gaaf uitzag. Wij dachten dat ze bij Albina primitief leefden maar op Galibi was het nog een tikkeltje erger. De mensen leven daar eigenlijk op het strand in hutjes. Het is een Indiaans dorpje vol met mooie natuur en een heleboel zwerfhonden. Ze hebben wel stroom, maar dit gaat ‘s nachts uit dus maken ze geen gebruik van koelkasten ed. Natuurlijk doken de Javaanse dames gelijk de keuken in! Met wat gemopper want er waren te weinig pannen en gaspitten.
De rest van de middag een beetje spelletjes gedaan en gegeten (rijst en kip het hele weekend). Om een uur of 9 moesten we verzamelen om naar de schildpadden te gaan. In het donker, alleen maar regen, onweer en wind… Iedereen een poncho aan weer het bootje in. Echt eng op dat open water met een bootje wat heel erg heen en weer gaat en waar elke keer een plens water naar binnen komt… Gelukkig heel aangekomen op het strandje waar de schildpadden zouden komen, helemaal doorweekt. Een uur gewacht in een hutje daar, tot de Indiaan die de leiding had, ons mee nam om maar een stuk over het strand te gaan wandelen in de hoop op een schildpad. Gelukkig hebben we er 2 gezien! Heel indrukwekkend, zo’n grote schildpad (1,5 tot 2 meter) die eitjes aan het leggen is en daarna het gat helemaal dicht maakt en alle sporen uitwist met voor en achter poten. . Zo veel werk… En dan nog van die pottenkijkers bij je. Heel speciaal. Ondertussen echt tot op ons ondergoed nat, zo koud en het bleef maar regenen en waaien… We hadden echt geen zin meer en wilden het liefst in ons bedje liggen. Maar we moesten natuurlijk nog het stuk terug lopen (lekker met blote voetjes door de warme oceaan) en weer naar huis toe varen. Gelukkig viel de terugweg mee en zijn we heel weer terug gekomen. Achteraf hoorden we dat degenen die thuis waren gebleven echt wel ongerust waren omdat het zo slecht weer was.
Onder een koude douche gesprongen (nog volgepropt door de dames met saoto soep) en lekker in ons bedje gaan liggen. Na 3 uurtjes slapen, begon om 6 uur het lawaai in de keuken alweer. Natuurlijk lagen wij naast de keuken… Gelukkig was het mooi weer, dus hebben we met een quat een rondje over het eiland gemaakt en daarna zijn we lekker naar het strand gegaan en hebben we daar gechilled. ’s Avonds na het eten naar een ‘cocktailbar’ geweest en nog even lekker gedanst en met onze billen geprobeerd te ‘bonke bonke’ (Je weet toch!)
Zondag op tijd ons bed weer uit en rond 11 uur weer de hele tocht met boot en busje naar Paramaribo terug.

Gister onze eerste feestdag meegemaakt! Het was feest omdat het 135 jaar Hindoestaanse Immigratie was. Er was een hele grote optocht met alleen maar Hindoestanen op versierde vrachtwagens die allemaal iets uitbeeldden van hoe de Hindoestanen 135 jaar geleden in Suriname aankwamen. Een soort carnavalsoptocht. Veel muziek, vrolijke mensen en geen alcohol..;) Wij zijn natuurlijk een straat verderop een lekkere fles Parbo bier gaan halen!
De hele avond was er op het Onafhankelijkheidsplein feest met een podium waar dansjes werden gedaan en liederen werden gezongen. Zelfs de president was aanwezig. We kijken al weer uit naar 1 juli, dan is onze volgende feestdag, Onafhankelijkheidsdag:)

Zo, dit was wel weer genoeg leesvoer voor deze keer;)
Deze weken gaan we aan de slag met het uitzoeken van goede observatie instrumenten voor de Surinaamse ergotherapeuten en waarschijnlijk gaan we ook nog wel wat leuke uitstapjes maken (dinsdag is Inge namelijk jarig dus dat moet natuurlijk gevierd worden!)
Tot de volgende keer!

Liefs,
Sterre, Roos en Kirsten